POCZĄTKI REGULATORA
Początki regulatora rynku w Polsce sięgają lat 50. ubiegłego wieku. Od 1954 roku prowadzona była systematyczna kontrola emisji radiowych i telewizyjnych, za którą odpowiadał wydział pomiarów i kontroli technicznej Centralnego Zarządu Radiostacji i Telewizji. Funkcję tę przejął w 1963 roku Ośrodek Kontroli Emisji Radiowej. Prace obejmowały m.in. badanie pokrycia kraju programami radiowymi, a później także telewizyjnymi oraz kontrolowanie parametrów emisji zdalnie i w bezpośrednim otoczeniu nadajników.
Wydzielona organizacja do walki z zakłóceniami radioelektrycznymi istniała z kolei od 1959 roku, kiedy to powołano Ośrodki Służby Przeciwzakłóceniowej przy jednostkach terenowych Centralnego Zarządu Radiostacji i Telewizji. W 1963 roku powstała specjalistyczna pracownia laboratoryjna przy Centralnym Laboratorium Radiokomunikacji dla zapewnienia odpowiedniego zaplecza technicznego całej służbie przeciwzakłóceniowej.
W tym samym roku – 1963 – kompetencje organu regulacyjnego rozdzielone zostały pomiędzy Ministerstwo Łączności oraz Zjednoczenie Stacji Radiowych i Telewizyjnych, odpowiedzialne za budowę stacji nadawczych pracujących na potrzeby Komitetu ds. Radia i Telewizji.
Stacja pomiarowa Ośrodka Służby Przeciwzakłóceniowej w terenie
